Εκείνο το απόγευμα, ο Ντάνιελ εμφανίστηκε απροειδοποίητα. Η Ελίζ παρακολουθούσε από το γραφείο των νοσοκόμων καθώς έμπαινε στο δωμάτιο. Η στάση της Ολίβια άλλαξε αμέσως – οι ώμοι της σηκώθηκαν και το χαμόγελό της ήταν σταθερό. Η οθόνη του τηλεφώνου της άναψε μια φορά, και στη συνέχεια διέγραψε κάτι πριν το προσέξει. Μετά το γύρισε προς τα κάτω. Η Ελίζ έπιασε τη διακριτική αλλά αλάνθαστη χειρονομία.
Όταν ο Ντάνιελ έφυγε τελικά, το γέλιο της Ολίβια τον ακολούθησε στον διάδρομο. Ήταν λεπτό, τεντωμένο και τελείωσε πολύ σύντομα. Η Ελίζ ακούμπησε στον πάγκο, με την εξάντληση να τη βυθίζει σαν βαρύτητα. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν φανταζόταν τον κίνδυνο ή αν τον έβλεπε να εκτυλίσσεται σε αργή κίνηση.