Τότε, ένα πρωί, η Ελίζ βρήκε το όνομά της στη λίστα των ασθενών της ημέρας: Ολίβια Χάρπερ, έλεγχος μετά τον τοκετό. Μια ήρεμη ανακούφιση την κατέκλυσε, ακολουθούμενη αμέσως από ανησυχία. Ήλπιζε ότι όλα είχαν πάει καλά και αναρωτιόταν τι θα έκανε διαφορετικά.
Όταν η Ολίβια μπήκε μέσα, μόνη της και κρατώντας το μωρό της, η Ελίζ εξέπνευσε απαλά. Το κορίτσι έδειχνε πιο υγιές, πιο ήρεμο, τα μαλλιά της ήταν δεμένα όμορφα και τα μάτια της πιο καθαρά. Όμως κάτω από την επιφανειακή ηρεμία, κάτι επιφυλακτικό εξακολουθούσε να τρεμοπαίζει, σαν φλόγα που την προστατεύουν τα χεράκια.