Κατά τη διάρκεια της εξέτασης, η Ολίβια χαμογέλασε πιο ελεύθερα, γέλασε μάλιστα μια φορά όταν το μωρό φτερνίστηκε. Ωστόσο, κάθε φορά που η Ελίζ αναφερόταν σε γραφειοκρατία ή παρακολούθηση, το βλέμμα της απομακρυνόταν, λες και ορισμένες λέξεις μπορούσαν να καλέσουν φαντάσματα. “Πώς είναι το σπίτι;” Ρώτησε η Ελίζ αδιάφορα, αφουγκραζόμενη για δισταγμούς.
“Καλύτερα”, είπε η Ολίβια μετά από μια παύση. “Η μαμά με μετακόμισε στον ξενώνα. Είναι ήσυχα εκεί” Η φωνή της ήταν σταθερή, αλλά η Ελίζ έπιασε μια αναλαμπή ανακούφισης. Η Ελίζ σημείωσε σημειώσεις και προσπάθησε να μην πιέσει. “Και ο Ντάνιελ;” ρώτησε ελαφρά τη καρδία. Η Ολίβια δίστασε. “Επισκέπτεται όταν μπορεί” Η διατύπωση ήταν προσεκτική, σκόπιμη. Μια εξασκημένη ισορροπία ανάμεσα στην αλήθεια και την προστασία.