Η Ελίζ έγειρε το κεφάλι της. “Σχεδιάζει;” Η Ολίβια χάρισε ένα μικρό, αβέβαιο χαμόγελο. “Του αρέσει η τάξη και η μέθοδος – προγράμματα ταΐσματος και αλλαγές πάνας και ούτω καθεξής. Πιστεύει ότι η ζωή λειτουργεί καλύτερα όταν σχεδιάζουμε εκ των προτέρων” Κοίταξε αλλού, βουρτσίζοντας αόρατα χνούδια από το μανίκι της, ο τόνος της ήταν επίπεδος σαν απαγγελθείσα ατάκα.
Η Ελίζ αναγνώρισε το μοτίβο -έλεγχος τυλιγμένος σε στοργή, όρια μεταμφιεσμένα σε φροντίδα. Πρότεινε συμβουλευτική, απαλά, χωρίς κριτική. Η Ολίβια μόνο χαμογέλασε – μια θλιμμένη, γεμάτη γνώση καμπύλη των χειλιών. “Δεν θα καταλάβαινε”, ψιθύρισε.