Εκείνο το βράδυ, η Ελίζ δεν μπορούσε να αποβάλει την εικόνα των χεριών του κοριτσιού -τόσο νέα, αλλά ήδη φορτωμένη με την προσεκτική αυτοσυγκράτηση κάποιου που είχε μάθει να μετράει κάθε λέξη. Έγραψε μια υπενθύμιση για να συνεχίσει διακριτικά, ακόμα κι αν η Ολίβια επέμενε ότι όλα ήταν μια χαρά.
Μέρες αργότερα, η Ολίβια επέστρεψε κρατώντας ένα μικρό μπουκέτο με κρίνα και μαργαρίτες. “Απλά ένα ευχαριστώ”, είπε, με τα μάγουλα της να κοκκινίζουν ροζ. Η Ελίζ γέλασε απαλά, συγκινημένη από τη χειρονομία, αλλά αμήχανη από την τυπικότητά της.