Η Ολίβια έγνεψε, σκουπίζοντας τα μάγουλά της με το πίσω μέρος του χεριού της. Το μωρό κουνήθηκε, κάνοντας έναν απαλό ήχο που έμοιαζε σχεδόν με συμφωνία. “Νόμιζα ότι η αλήθεια θα κατέστρεφε τα πάντα”, είπε, με τη φωνή της να σπάει. “Ίσως είναι αυτό που τελικά θα διορθώσει τα πράγματα. Αγαπώ τον Ντάνιελ, αλλά δεν ξέρω πώς θα το δεχτεί αν η Ελπίδα δεν είναι δική του”
Η Ελίζ χαμογέλασε απαλά. “Δεν χρειάζεται να αποφασίσεις σήμερα. Απλά να ξέρεις ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, θα εξακολουθήσεις να είσαι η μητέρα της, κι αυτό είναι που μετράει περισσότερο” Τα λόγια φάνηκαν να ριζώνουν την Ολίβια, προσγειώνοντάς την σε ένα νέο είδος βεβαιότητας.