Καθώς μητέρα και παιδί εξαφανίστηκαν στο διάδρομο, το πρωινό φως του ήλιου ξεχύθηκε μέσα από τις γυάλινες πόρτες, απαλό και χρυσό. Η Ελίζ τους παρακολουθούσε να φεύγουν, θυμόμενη εκείνη την πρώτη νύχτα, την ερώτηση που είχε συγκλονίσει το δωμάτιο, και σκέφτηκε πως μερικές φορές, η πιο δύσκολη απάντηση αξίζει πάντα να αναζητηθεί.
Πολύ μετά το τέλος της βάρδιας της, η Ελίζ καθόταν μόνη της στο αχνό σαλόνι του προσωπικού, με το βουητό των αυτόματων πωλητών να γεμίζει τη σιωπή. Σκεφτόταν όλες τις γυναίκες που είχαν περάσει από το δρόμο της – κάποιες συντετριμμένες, κάποιες γενναίες, οι περισσότερες και τα δύο. Η ιστορία της Ολίβια αποτελούσε παράδειγμα του θάρρους να αντιμετωπίζεις την αβεβαιότητα και να επιλέγεις την αγάπη.