Ίσως ήταν ένστικτο ή ενοχή – το είδος που σε κρατάει μετά τη βάρδια σου, κοιτάζοντας μια ξένη επειδή φοβάσαι τι θα αντιμετωπίσει όταν φύγεις. Η Ελίζ τράβηξε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι της και έμεινε, ακούγοντας τον αχνό βόμβο των οθονών, περιμένοντας να μιλήσει, αν μπορούσε και αν ήθελε.
Το πρωί ήρθε αργά, αιμορραγώντας χρυσαφένια μέσα από τις περσίδες. Ο θάλαμος ήταν πιο ήσυχος τώρα, τα μηχανήματα σταθερά και ο κόσμος πιο ήρεμος. Η Ολίβια κάθισε όρθια, αγκαλιάζοντας το μωρό της με ένα βλέμμα που δεν ήταν ακριβώς απορία, αλλά ούτε και απόρριψη. “Σας ευχαριστώ”, ψιθύρισε όταν έπιασε τη νοσοκόμα να την παρακολουθεί, με τη φωνή της μικρή αλλά σταθερή.