Ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι ψάξαμε το δωμάτιό της μια φορά, ένοχοι σαν κλέφτες. Δεν υπήρχαν ανεξήγητοι φάκελοι, στυλό ή βιβλία. Πρέπει να τα είχε κρύψει κάπου αλλού, ή ίσως να τα κουβαλούσε πάντα μαζί της. Το κενό ήταν το χειρότερο. Έκανε τη μυστικότητά της να φαίνεται σκόπιμη, αεροστεγής. Ήξερε ακριβώς τι μας έκρυβε.
Δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε ότι ευημερούσε. Οι βαθμοί της βελτιώθηκαν, η φωνή της σταθεροποιήθηκε και η αυτοπεποίθησή της εκτοξεύτηκε στα ύψη. Γύριζε στο σπίτι σιγοτραγουδώντας, σαν να την μετέφερε κάποια μυστική μελωδία. Έμοιαζε πιο πολύ με τον εαυτό της και ταυτόχρονα ήταν εντελώς αλλαγμένη. Η ευτυχία θα έπρεπε να μας παρηγορήσει. Αντ’ αυτού, μας εκνεύρισε περισσότερο.