Και έτσι, αυτή τη φορά, εμπιστευτήκαμε το ένστικτό της. Εξάλλου, η κόρη μας ήταν μεγαλύτερη και σοφότερη πλέον και είχε ήδη καεί μια φορά από τη φωτιά του πάθους. Αυτή τη φορά θα επέλεγε πιο προσεκτικά και θα έπαιρνε το χρόνο της προτού κάνει κάτι βιαστικό. Αλλά τότε, όταν ο Μάρτιν την είδε στο καφέ, καθισμένη απέναντι από έναν άντρα με τα διπλά της χρόνια, κρύωσε αμέσως.
Τον περιέγραψε αργότερα με κοφτές λέξεις: γκρίζα, οπισθοχωρημένα μαλλιά, σταθερή στάση και προσεκτική φωνή. Δεν ήταν δάσκαλος, ούτε συμφοιτητής, και σίγουρα δεν ήταν κάποιος που γνωρίζαμε. “Σαράντα, ίσως και παραπάνω”, είπε ο Μάρτιν, με τα μάτια του σκληρά. Η ανάσα μου κόπηκε. Η κόρη μας με έναν τέτοιο άντρα Ήταν αδύνατο να το φανταστώ. Η ζωή της μόλις άρχιζε!