Την περιμέναμε να επιστρέψει εκείνο το βράδυ, με τα νεύρα τεντωμένα σαν σύρμα. Το πρόσωπο της Νόρα έλαμπε από κάποια κρυφή ικανοποίηση. Όταν τη ρώτησα με ποιον ήταν μαζί, χαμογέλασε με το είδος του χαμόγελου που μόνο οι έφηβοι μαθαίνουν να τελειοποιούν, ευγενικό, αλλά αδιάβαστο. “Δεν θα καταλάβαινες, μαμά”, είπε απαλά.
Στην αρχή, ήθελα να γελάσω. Ένας συνεργάτης για μελέτη, ίσως. Ένας μέντορας. Αλλά ο Μάρτιν δεν έχαψε τη θεωρία. Περπατούσε στην κουζίνα, μουρμουρίζοντας για όρια, ευπρέπεια και αρπακτικά. Προσπάθησα να τον σωπάσω, αλλά ο κόμπος στο στομάχι μου συμφώνησε. Δεκαεννιά ήταν ακόμα τόσο νέος!