Τη νύχτα, ο Μάρτιν κι εγώ ψιθυρίζαμε στο κρεβάτι σαν συνωμότες. Πίστευε το χειρότερο, πεπεισμένος ότι αυτός ο άντρας εκμεταλλευόταν τη νεότητα και την αφέλειά της. Ήθελα να πιστέψω το αντίθετο, αλλά ακόμη και η αισιοδοξία μου είχε όρια. Γιατί η μυστικότητα, αφού δεν υπήρχε τίποτα να κρύψει Η σιωπή σπάνια είναι αθώα.
Το επόμενο Σαββατοκύριακο, έφυγε βιαστικά, με τα μαλλιά της βουρτσισμένα πολύ προσεκτικά, με την τσάντα της να ταλαντεύεται με αποφασιστικό βάρος. “Ομάδα μελέτης”, δήλωσε αόριστα, με τα μάτια της να απομακρύνονται από τα δικά μου. Παρακολουθούσα από το παράθυρο ένα αυτοκίνητο να σταματάει. Ήταν κομψό και διακριτικό. Και έριξα μια ματιά σε εκείνον ξανά.