Ωστόσο, η Έμιλι δεν μπορούσε να διώξει την αίσθηση ότι όλα στο σπίτι τους είχαν μετατοπιστεί διακριτικά – σαν να είχε αλλάξει ο αέρας, σαν η αγάπη να είχε αντικατασταθεί από κάτι πιο ψυχρό, πιο ήσυχο, πιο δύσκολο να το δεις. Τις ημέρες που ακολούθησαν, ο Τζέιμς έγινε πιο ήσυχος. Όχι το είδος της ησυχίας που προερχόταν από την εξάντληση, αλλά κάτι πιο βαρύ.
Κινούνταν μέσα στο σπίτι σαν φιλοξενούμενος, απαντώντας στις ερωτήσεις της Έμιλι με μισόκαρδα νεύματα, με την προσοχή του αλλού. Καθόταν στο τραπέζι τα περισσότερα βράδια, κοιτάζοντας το τίποτα, με το φαγητό του ανέγγιχτο. Όταν η Έμιλι τον ρώτησε αν αισθανόταν καλά, είπε ότι ήταν απλώς κουρασμένος. Όταν ανέφερε το θέμα του μωρού, οι ώμοι του τεντώθηκαν σχεδόν ανεπαίσθητα.