Το σαγόνι του σφίχτηκε. “Δεν τρέχει τίποτα” Η Έμιλι συνοφρυώθηκε: “Δεν φαίνεσαι καλά” Εκείνος σηκώθηκε απότομα, βαδίζοντας προς το παράθυρο. “Έμιλι, δεν χρειάζεται να μιλάμε για όλα” Ανοιγόκλεισε τα μάτια της, τσιμπημένη από την οξύτητα στον τόνο του. “Απλώς προσπαθώ να βοηθήσω” Γύρισε τότε, με την έκφρασή του σφιγμένη. “Δεν μπορείς να βοηθήσεις αν δεν είσαι ειλικρινής”
Οι λέξεις την χτύπησαν σαν χαστούκι. “Τι σημαίνει αυτό;” ρώτησε, με τη φωνή της να σπάει. “Ξέχνα το”, μουρμούρισε, τρίβοντας το μέτωπό του. “Απλώς χρειάζομαι λίγο χώρο” “Τζέιμς”, είπε ήσυχα, “σε παρακαλώ, μην το κάνεις αυτό” Αλλά εκείνος κατευθυνόταν ήδη προς την πόρτα, αρπάζοντας τα κλειδιά και το σακάκι του. “Απλώς πρέπει να σκεφτώ”, είπε, με τη φωνή του να σπάει. “Πρέπει να καθαρίσω το μυαλό μου”