Η Έμιλι συνήθιζε να πιστεύει ότι η αγάπη ήταν ακλόνητη μόλις δοκιμαζόταν. Το πίστευε αυτό για το γάμο της, ότι καμία απογοήτευση, καμία σιωπή, καμία αργή διάβρωση της ελπίδας δεν θα μπορούσε να αναιρέσει αυτό που εκείνη και ο Τζέιμς είχαν χτίσει. Για χρόνια, αυτή η πεποίθηση την κρατούσε σταθερή. Ακόμα και όταν το σπίτι άρχισε να μοιάζει πολύ ήσυχο. Ακόμα και όταν τα αποτελέσματα των εξετάσεων έλεγαν όχι αυτή τη φορά.
Προσπαθούσαν για τρία χρόνια. Κάθε μήνας ήταν άλλος ένας κύκλος στο ημερολόγιο, άλλος ένας καρδιακός παλμός ελπίδας που κατέληγε σε μια ήσυχη ήττα. Έκλαιγε μερικές φορές, αλλά ποτέ μπροστά του. Στον Τζέιμς δεν άρεσε να μιλάει για ό,τι πονούσε. Απλώς της κρατούσε το χέρι, της έλεγε “την επόμενη φορά” και κοιτούσε την τηλεόραση.