Η δρ Γουίλσον χαμήλωσε το βλέμμα της. “Το ξέρω”, είπε ήσυχα. “Και έκανα λάθος” Η ψυχραιμία της Έμιλι έσπασε. “Λάθος Ο σύζυγός μου με άφησε εξαιτίας αυτού. Μου είπες να μην ανησυχώ, με κοίταξες κατευθείαν πάνω μου” Τα μάτια του Δρ Γουίλσον έλαμψαν, αλλά δεν κοίταξε αλλού. “Η άλλη οικογένεια είναι εδώ τώρα. Πρέπει να το μάθουν κι αυτοί” Λίγα λεπτά αργότερα, η πόρτα άνοιξε.
Ένας άντρας και μια γυναίκα μπήκαν μέσα, χλωμοί, κρατώντας ο ένας τα χέρια του άλλου τόσο σφιχτά που οι αρθρώσεις τους είχαν ασπρίσει. Το βλέμμα της γυναίκας πήγε αμέσως στο μωρό στην αγκαλιά της Έμιλι και το πρόσωπό της τσαλακώθηκε. “Κύριε και κυρία Γκράχαμ”, είπε ευγενικά ο δρ Γουίλσον, “σας ευχαριστώ που ήρθατε. Μίλησα με την Έμιλι. Φαίνεται ότι κατά τη διάρκεια της μεταγεννητικής μεταφοράς, το μωρό σας και το δικό της ονομάστηκαν λανθασμένα”