Οι φωνές, οι συγγνώμες, όλα φαίνονταν μακρινά, υπόκωφα. Το μυαλό της περιπλανήθηκε στον ήχο της φωνής του Τζέιμς την ημέρα που έφυγε, στην αμφιβολία στα μάτια του που εκείνη είχε περάσει για θλίψη. Όταν ο θόρυβος καταλάγιασε, η κυρία Γκράχαμ στράφηκε προς το μέρος της. “Θα το παλέψουμε αυτό”, είπε με αποφασιστικότητα. “Θα φροντίσουμε να πληρώσουν” Η Έμιλι έγνεψε, με τη φωνή της απαλή. “Αν χρειάζεστε μια δήλωση, θα σας την δώσω” Η κυρία Γκράχαμ ανοιγόκλεισε τα μάτια.
“Δεν είστε θυμωμένη;” Η Έμιλι κοίταξε το μωρό που κοιμόταν στην αγκαλιά της. Το παιδί που είχε κρατήσει μέσα σε κάθε καταιγίδα, είχε αγαπήσει μέσα σε κάθε κατηγορία. “Δεν μου έχει μείνει καθόλου θυμός”, είπε ήσυχα. “Θέλω απλώς να την πάρω σπίτι” Η δρ Γουίλσον άνοιξε το στόμα της, αλλά η Έμιλι είχε ήδη σηκωθεί όρθια. “Σας παρακαλώ… απλά κρατήστε με ενήμερη”