Έξω, ο αέρας ήταν κοφτερός και καθαρός, σαν να ξυπνούσε μετά από μια μακρά ασθένεια. Έδεσε το μωρό στο κάθισμα του αυτοκινήτου και κάθισε πίσω από το τιμόνι, κοιτάζοντας τον καθρέφτη. Η αντανάκλασή της έμοιαζε διαφορετική, κουρασμένη, ναι, αλλά σταθερή. Για πρώτη φορά μετά από εβδομάδες, ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει.
Όταν τελικά έφτασε στο σπίτι, άφησε την κόρη της απαλά στην κούνια και στάθηκε στην ησυχία για πολλή ώρα. Το σπίτι ήταν ακίνητο, σχεδόν γαλήνιο. Τότε σήκωσε το τηλέφωνό της. Τα χέρια της έτρεμαν, αλλά η φωνή της ήταν σταθερή όταν απάντησε. “Τζέιμς”, είπε. Εκείνος δίστασε. “Έμιλι” “Μπέρδεψαν τα μωρά”, είπε. “Αυτό που φέραμε στο σπίτι δεν ήταν δικό μας”