Η βροχή γέμισε τη σιωπή ανάμεσά τους. “Μας διέλυσες”, ψιθύρισε τελικά η Έμιλι. “Το ξέρω”, είπε τρέμοντας. “Και αν δεν με συγχωρέσεις ποτέ, εγώ θα περάσω τη ζωή μου προσπαθώντας” Αναστέναξε, η φωνή της ήταν χαμηλή και κουρασμένη. “Ήθελες διαζύγιο, θυμάσαι Ίσως θα έπρεπε να σου δώσω αυτό που ζήτησες” “Σε παρακαλώ, μην το κάνεις”, παρακάλεσε. Η φωνή του έσπασε.
Μετά από μια μεγάλη στιγμή, είπε ήσυχα: “Την επόμενη φορά, Τζέιμς… πίστεψέ με πρώτα” Όταν έκανε στην άκρη, δίστασε, όσο χρειαζόταν για να καταλάβει ότι δεν ήταν συγχώρεση, όχι ακόμα. Μόνο μια ευκαιρία. Την ακολούθησε μέσα, με τη βροχή να στάζει από το παλτό του, με την αμυδρή μυρωδιά της παιδικής πούδρας να πλανάται στο αμυδρά φωτισμένο σπίτι. “Είναι επάνω”, είπε σιγά σιγά η Έμιλι. “Δεύτερη πόρτα δεξιά”