Ανακινήθηκε ελαφρώς, αφήνοντας έναν μικρό αναστεναγμό πριν βυθιστεί βαθύτερα στον ύπνο. Ο Τζέιμς στεκόταν εκεί για πολλή ώρα, σιωπηλός, με τα δάκρυα να γλιστρούν στα μάγουλά του. Όταν γύρισε, η Έμιλι βρισκόταν στην πόρτα και τον παρακολουθούσε. Ανταποκρίθηκε στο βλέμμα της, με μάτια πρησμένα και ωμά. “Σ’ ευχαριστώ”, ψιθύρισε. “Για ποιο πράγμα;” ρώτησε ήσυχα. “Που με άφησες να προσπαθήσω ξανά”
Η έκφραση της Έμιλι μαλάκωσε λίγο, όχι ακόμα συγχώρεση, αλλά κάτι αρκετά κοντινό για να βασιστεί. Στο ισόγειο, η βροχή χαλάρωσε σε έναν σταθερό ρυθμό ενάντια στα παράθυρα, ο ήχος ήταν ήρεμος και ρυθμικός. Για πρώτη φορά μετά από εβδομάδες, το σπίτι δεν έμοιαζε διαλυμένο. Ένιωθε σαν μια αρχή.