“Τζέιμς”, ψιθύρισε, η φωνή της ήταν αδύναμη. Εκείνος δεν απάντησε. Προσπάθησε ξανά. “Είναι καλά;” Εκείνος γύρισε αργά. Το πρόσωπό του ήταν χλωμό. Στην αγκαλιά του, το μωρό κουνιόταν, τυλιγμένο σφιχτά σε μια λευκή νοσοκομειακή κουβέρτα. Η Έμιλι χαμογέλασε μέσα από τα δάκρυα. “Αφήστε με να τη δω” Δίστασε. Μόνο για ένα δευτερόλεπτο, αλλά το είδε. Μια αναλαμπή από κάτι αιχμηρό στα μάτια του.
Όταν τελικά πλησίασε και κατέβασε το μωρό στην αγκαλιά της, η Έμιλι ένιωσε την καρδιά της να φουσκώνει. Το μικροσκοπικό βάρος, η ζεστασιά, τα απίστευτα μικρά δάχτυλα. “Γεια σου”, ψιθύρισε. Αλλά ο Τζέιμς δεν την κοιτούσε. Κοιτούσε ακόμα το μωρό, με την έκφραση παγωμένη. “Τι είναι;” ρώτησε απαλά. Εκείνος ανοιγόκλεισε τα μάτια του, αναγκάζοντας τον να χαμογελάσει, χωρίς να φτάσει στα μάτια του. “Τίποτα. Απλώς… είναι πανέμορφη”