Τα δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια της Μαίρης καθώς στράφηκε προς την αδελφή της. “Έπρεπε να μου το είχες πει”, ψιθύρισε, με τη φωνή της να σπάει. Η Εσμεράλντα, εξίσου συγκινημένη, απάντησε: “Δεν ήθελα να υποφέρεις όπως εγώ” Αγκαλιάστηκαν, με τα δάκρυα να ρέουν ελεύθερα, μοιράζοντας επιτέλους τον πόνο που τις κρατούσε χώρια για τόσο καιρό.
Παρά τη θλίψη της ιστορίας, η Μαίρη ένιωσε μια απροσδόκητη αίσθηση γαλήνης. Η γνώση της αλήθειας για τη φυλάκιση του πατέρα της έφερε διαύγεια. Για χρόνια, κουβαλούσε ένα ασαφές, οδυνηρό μυστήριο, αλλά τώρα κατάλαβε τι είχε συμβεί και γιατί. Υπήρχε κάποια παρηγοριά σε αυτό.