Καθώς η Ζωή ολοκλήρωνε την εξήγησή της, το δωμάτιο κρεμόταν βαρύ από αμηχανία. Ο Γιώργος κατακλύστηκε από ενοχές για τις αβάσιμες κατηγορίες του. Ο δεύτερος αξιωματικός, προσπαθώντας να χαλαρώσει την ένταση, είπε: “Τα συγχαρητήρια είναι δικαιολογημένα, αλλά κύριε, θα έπρεπε να είχατε περισσότερη εμπιστοσύνη στη Ζωή.” Εν μέσω αποκαλύψεων, τα αντικρουόμενα συναισθήματα του θυμού, του πόνου και της απροσδόκητης χαράς της επικείμενης γονεϊκότητας σηματοδότησαν μια περίπλοκη στιγμή συνειδητοποίησης και για τους δύο.
Ο Ρεξ, αντιλαμβανόμενος την ένταση, έσκυψε στο πλευρό της Ζωής, αναζητώντας παρηγοριά. Εκείνη χάιδεψε απαλά τα αυτιά του για παρηγοριά, με την καρδιά της βαριά από την ελπίδα ότι εκείνη και ο Τζορτζ θα μπορούσαν να διορθώσουν το χάος στο οποίο είχαν περιέλθει και ότι, στο τέλος, όλα θα πήγαιναν προς το καλύτερο. Είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλον να είναι εκεί στα καλά και στα άσχημα και έτσι, αυτό θα έκανε. Όσο δύσκολο κι αν ήταν γι’ αυτήν αυτή τη στιγμή, ήθελε να μεγαλώσουν αυτό το παιδί μαζί ως μια ευτυχισμένη οικογένεια αγάπης.