Το χέρι της έτρεμε καθώς άνοιγε την πόρτα του αυτοκινήτου. Τα χαλίκια έτριζαν κάτω από τα παπούτσια της, κάθε βήμα έσερνε με δισταγμό. Τα μάτια του σκύλου, που έλαμπαν χρυσαφένια στο φως που έσβηνε, παρακολουθούσαν κάθε της κίνηση. Δεν κουνήθηκε ούτε ανοιγόκλεισε τα μάτια. Το σώμα του έτρεμε, διχασμένο ανάμεσα στον τρόμο και την αφοσίωση.
Πιο κοντά τώρα, η Τίνα είδε την κουβέρτα πιο καθαρά. Δεν ήταν χαλαρό ύφασμα, πεταμένο στην άκρη. Ήταν τυλιγμένη, τυλιγμένη, μαζεμένη. Σαν κάτι μικρό να είχε τυλιχτεί πριν τοποθετηθεί στο χαντάκι. Ο όγκος από κάτω της ανέβαινε και έπεφτε, αχνά, στο ρυθμό των εύθραυστων αναπνοών.