Αργά, άπλωσε το χέρι της. Ο σκύλος αντέδρασε ακαριαία, τσίμπησε τα δόντια του λίγα εκατοστά μακριά από τα δάχτυλά της. Η Τίνα ούρλιαξε, τινάζοντας το χέρι της προς τα πίσω. Αλλά και πάλι, δεν άφησε την κουβέρτα. Φύτεψε τα πόδια του πιο σταθερά, το σώμα του κούρνιασε πιο κοντά, το γρύλισμά του δονήθηκε σαν ζωντανό φράγμα.
Το στήθος της ανασηκώθηκε, ο πανικός έπιασε τα πλευρά της. Δεν μπορούσε να διώξει τις εικόνες που σχηματίζονταν. Ξαναζούσε ιστορίες που είχε διαβάσει – μωρά που είχαν εγκαταλειφθεί σε σοκάκια και παιδιά που είχαν μείνει στα κατώφλια. Θα μπορούσε αυτός να είναι ένας από αυτούς τους εφιάλτες Μια ζωή πεταμένη, αφημένη στη μοίρα Η καρδιά της χτυπούσε οδυνηρά.