Εκείνο το πρωί, η Τίνα είχε πάρει την ίδια διαδρομή που έκανε πάντα, με το φλιτζάνι του καφέ ισορροπημένο στο ένα χέρι και την τσάντα να σέρνεται στον ώμο της. Ο δρόμος ήταν ήσυχος, εκτός από μια μορφή στο χαντάκι: ένα ατημέλητο σκυλί σκυμμένο πάνω από κάτι σκοτεινό.
Στην αρχή, μόλις που το αντιλήφθηκε. Τα αδέσποτα σκυλιά δεν ήταν ασυνήθιστα, και αυτό έμοιαζε κουρελιασμένο, με κομμάτια από τη γούνα του να λείπουν, με τα πλευρά του να φαίνονται αμυδρά. Είχε κουλουριαστεί σφιχτά γύρω από μια κουβέρτα, με τη μύτη βαθιά θαμμένη, σαν να έκρυβε κάτι ή να προσπαθούσε απεγνωσμένα να ζεσταθεί.