Έκλεισε την κλήση και άρχισε να περπατάει κατά μήκος του ώμου, με το χαλίκι να τρίζει κάτω από τα παπούτσια της. Κάθε λίγα δευτερόλεπτα έριχνε μια ματιά προς το χαντάκι, με τα νεύρα της να είναι άγρια. Οι σκέψεις της μπερδεύονταν σε χειρότερα σενάρια, το ένα πιο σκοτεινό από το άλλο, το καθένα να γρατζουνάει πιο δυνατά το στήθος της.
Ο σκύλος έβγαλε ένα χαμηλό, σπασμένο κλαψούρισμα, και ο ήχος διέλυσε την ψυχραιμία της Τίνας. Μετακινήθηκε αμήχανα, έκανε μια φορά τον κύκλο του πριν ξανακαθίσει στην κουβέρτα. Η γλώσσα του σώματός του κυμαινόταν ανάμεσα στην επιθετικότητα και την απελπισία, διχασμένη από το βάρος αυτού που φύλαγε.