Ο σκύλος κλαψούρισε ξανά, και μετά ηρέμησε ξαφνικά. Η Τίνα στραβοκοίταξε, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. Κάτω από την κουβέρτα, κάτι μετακινήθηκε. Ένα μικροσκοπικό άκρο πίεσε για λίγο το ύφασμα πριν ξεγλιστρήσει. Μια πατούσα, λεπτή και τρεμάμενη, με νύχια που μόλις είχαν σχηματιστεί. Δεν ήταν ανθρώπινο. Δεν ήταν αυτό που περίμενε.
Η αναπνοή της κόπηκε. Ήταν τόσο μικρό, τόσο εύθραυστο, που το μυαλό της προσπαθούσε να το συμβιβάσει. Είχε ακούσει λάθος τις κραυγές Είχε φανταστεί έναν εφιάλτη από σκιές και νεύρα Η αμφιβολία τρύπωσε μέσα της, ροκανίζοντας τη βεβαιότητα που είχε τροφοδοτήσει το φόβο της.