Η αναπνοή της θόλωσε στον δροσερό αέρα, κάθε εκπνοή της έτρεμε. Δεν μπορούσε να κοιτάξει αλλού τώρα, δεν μπορούσε να αναγκάσει τον εαυτό της να επιστρέψει στο αυτοκίνητο. Όλος της ο κόσμος είχε συρρικνωθεί σε εκείνο το χαντάκι, το σκυλί, την κουβέρτα και την αφόρητη αγωνία του να μην ξέρει.
Κάθε δευτερόλεπτο έτρωγε τα νεύρα της. Μετακινούνταν από πόδι σε πόδι, με το τηλέφωνο να κρατάει το χέρι της σαν σωσίβιο. Πού βρίσκονταν Γιατί αργούσαν τόσο πολύ Κατάπιε δυνατά, με τα μάτια της κολλημένα στην τρεμάμενη κουβέρτα, σίγουρη ότι ο ίδιος ο χρόνος τελείωνε.