Ο σκύλος γάβγισε μια φορά, κοφτά και άγρια, πριν καταρρεύσει πάλι σε ένα τρεμάμενο κλαψούρισμα. Η ουρά του κούρνιασε σφιχτά, το σώμα του ήταν ασπίδα, τα μάτια του ήταν υγρά από την αδύνατη σύγκρουση της προστασίας και της ικεσίας. Οι διασώστες αντάλλαξαν ματιές, με την ένταση να είναι τεντωμένη σαν σύρμα.
“Ήρεμα τώρα”, ψιθύρισε ο υπάλληλος της υπηρεσίας ελέγχου ζώων, κατεβάζοντας ελαφρά το κοντάρι. Έκανε νόημα στους άλλους να περιμένουν, και μετά πλησίασε, με το χέρι του με το γάντι να αιωρείται κοντά στο ύφασμα. Η Τίνα κράτησε την αναπνοή της, τα νύχια της έσκαβαν μισοφέγγαρα στις παλάμες της, κάθε δευτερόλεπτο ήταν ατελείωτο.