Ένα συλλογικό λαχάνιασμα έσπασε τη σιωπή. Η ακτίνα του φακού έπεσε πάνω σε μικροσκοπικά, τρεμάμενα κορμιά που ήταν κολλημένα μεταξύ τους. Δεν ήταν μωρά-γατάκια, απίστευτα μικρά, με το τρίχωμά τους να γλιστράει από τη βρωμιά, τα μάτια τους μόλις που ήταν ανοιχτά. Στριφογύριζαν αδύναμα, βγάζοντας ήχους που μιμούνταν τόσο εύκολα το κλάμα ενός νεογέννητου. Τα γόνατα της Τίνας παραλίγο να λυγίσουν.
Το χέρι της έφτασε στο στόμα της, πνίγοντας έναν λυγμό που ήταν εξίσου ανακουφιστικός και δυσπιστικός. Είχε προετοιμαστεί για την τραγωδία, είχε προετοιμαστεί για το χειρότερο, για να την χτυπήσει κάτι εκπληκτικά τρυφερό. Μικροσκοπικές ζωές, προσκολλημένες απελπισμένα κάτω από μια κουβέρτα. Υπέθεσε ότι μέσα στην ταραχή της και το θόρυβο της κυκλοφορίας, μπορεί να μπέρδεψε τα νιαουρίσματα τους με τα κλάματα ενός νεογέννητου.