Μπήκε ξανά στο αυτοκίνητό της, κοιτάζοντας για τελευταία φορά το άδειο χαντάκι. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως τρόμος, σύγχυση και τρόμος είχε γίνει μια ιστορία που θα κουβαλούσε για πάντα. Παρά τις αντιξοότητες, η ζωή είχε φυλαχτεί και η αγάπη είχε θριαμβεύσει στο πιο απίθανο μέρος.
Η εικόνα έμεινε μαζί της: ένας σκύλος που έκλαιγε, αρνούμενος να φύγει, προστατεύοντας ζωές μικρότερες από τον εαυτό του. Αυτό που νόμιζε ότι ήταν τραγωδία είχε γίνει κάτι εξαιρετικό -απόδειξη της αφοσίωσης στην πιο αγνή της μορφή, ραμμένη στη μνήμη της ως υπενθύμιση της ελπίδας εκεί που δεν την περίμενε.