Οι συνάδελφοι τριγυρνούσαν, τα γέλια ανέβαιναν από την αίθουσα διαλείμματος, αλλά εκείνη παρέμενε απόμακρη, αμήχανη. Θύμισε στον εαυτό της ότι είχε δει ανθρώπους να εγκαταλείπουν ρούχα, παιχνίδια, ακόμα και στρώματα στην άκρη του δρόμου. Τίποτα το ασυνήθιστο. Κι όμως, το στομάχι της συσπάστηκε στη μνήμη του απελπισμένου σκύλου.
Μέχρι το μεσημέρι, δεν μπορούσε να αντισταθεί στο να βγάλει το τηλέφωνό της και να ψάξει αφηρημένα στα τοπικά καταφύγια ζώων. Αναρωτήθηκε αν κάποιος είχε αναφέρει την εξαφάνιση ενός κατοικίδιου ζώου. Η πράξη αυτή την ηρέμησε ελαφρώς, αλλά δεν κατάφερε να διώξει την αίσθηση ότι είχε παραβλέψει κάτι επείγον.