Τα λάστιχα του αυτοκινήτου βούιζαν στη γνωστή διαδρομή, τα μάτια της σάρωναν την άκρη του δρόμου πριν καν φτάσει στο σημείο. Είπε στον εαυτό της ότι ήταν απλώς περιέργεια και ότι δεν θα ανακατευόταν πραγματικά. Ωστόσο, το στήθος της έσφιξε, ο τρόμος συσπειρώθηκε σαν ελατήριο καθώς το χαντάκι ήρθε στο οπτικό της πεδίο.
Εκεί ήταν. Ο ίδιος σκύλος, στο ίδιο ακριβώς σημείο, σκυμμένος μίζερα πάνω από το δέμα. Η γούνα του φαινόταν πιο σκονισμένη τώρα, το σώμα του πιο λεπτό στο φως που εξασθένιζε. Και ακόμα -ακόμα- η κουρελιασμένη κουβέρτα ήταν καρφωμένη κάτω από το στήθος του σαν να ήταν ραμμένη πάνω στο δέρμα του.