Η Τίνα επιβράδυνε, κατεβάζοντας το παράθυρο μέχρι τη μέση. Το κεφάλι του σκύλου σηκώθηκε στο άκουσμα του ήχου, τα αυτιά του ήταν πεπλατυσμένα και ο λαιμός του έβγαλε ένα γρυλλισμό. Έπειτα, εξίσου γρήγορα, ο ήχος μετατράπηκε σε κλαψούρισμα, μακρύ και τρεμάμενο, σαν να μην μπορούσε να αποφασίσει ανάμεσα στην προειδοποίηση και την ικεσία.
Το στομάχι της ανατρίχιασε. Αυτό δεν έμοιαζε με κάτι τυχαίο. Δεν είχε μετακινηθεί ή απομακρυνθεί. Όλη τη μέρα, το ζώο πρέπει να παρέμενε σκυμμένο πάνω από το δέμα σαν φρουρός. Έσβησε τη μηχανή και κάθισε εκεί, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, χωρίς να θέλει να παραδεχτεί αυτό που της φώναζαν τα ένστικτά της.