Ο κτηνίατρος απαρίθμησε ποσοστά επιβίωσης, κανένα από αυτά δεν ήταν ελπιδοφόρο. Κάποιοι υποστήριξαν ότι θα έπρεπε να δοκιμάσουν την ανατροφή με τα χέρια ούτως ή άλλως- άλλοι είπαν ότι τα μικρά είχαν ήδη χαθεί. Ο Ίθαν καθόταν σε όλα αυτά, ήσυχος αλλά ανήσυχος, με το μυαλό του να γυρίζει γύρω από την ίδια σκέψη: Έπρεπε να υπάρχει άλλος τρόπος. Εκείνο το βράδυ ανέλαβε την πρώτη βάρδια στο φυτώριο. Τα μικρά ήταν μικροσκοπικά, τυφλά, οι κραυγές τους λεπτές σαν χαρτί.
Στριφογύριζαν κάτω από τις θερμικές λάμπες, με τα στόματα να ψάχνουν στα τυφλά. Κάθε δύο ώρες, ο Ίθαν ζέσταινε μπιμπερό και προσπαθούσε να τα πείσει να φάνε. Κάποια ρουφούσαν αδύναμα, άλλα αρνούνταν. Ο φόβος στριφογύριζε στο στομάχι του με κάθε ουγγιά που δεν έπιναν. Από το διάδρομο ακούστηκε ένα απαλό ξύσιμο νυχιών. Μπέλα. Καθόταν έξω από το τζάμι, με τη μύτη πιεσμένη πάνω του και την ουρά χαμηλά.