Ο Ίθαν προσπάθησε ξανά με το μπουκάλι, γλιστρώντας το στο στόμα του μικρού. Αυτή τη φορά, το μικροσκοπικό σαγόνι δούλεψε και το γάλα έτρεξε. Η ανακούφιση τον διαπέρασε τόσο έντονα που τα χέρια του έτρεμαν. Τα άλλα μικρά ακολούθησαν, βρίσκοντας το καθένα με τη σειρά του δύναμη. Όλο αυτό το διάστημα, η Μπέλα καθόταν σιωπηλή, σαν φρουρός. Όταν το τάισμα τελείωσε, ο Ίθαν μετέφερε το ένα μικρό σε μια πετσέτα στην αγκαλιά του.
Η Μπέλα έσκυψε πιο κοντά, με τα μάτια καρφωμένα. Μύρισε μια φορά και μετά ακούμπησε ελαφρά τη μύτη της στο κεφάλι του μικρού. Το μικροσκοπικό σώμα τρόμαξε στην αρχή, αλλά στη συνέχεια βολεύτηκε στη ζεστασιά. Για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της Αμάρα, ο Ίθαν επέτρεψε στον εαυτό του μια εύθραυστη ελπίδα. Οι επόμενες νύχτες μπήκαν θολά σε έναν ρυθμό: δίωρα ταΐσματα, ατελείωτο καθάρισμα, τετράδια γεμάτα με βάρη και σημειώσεις.