“Είσαι τρελή”, είπε η Μάρλα ένα απόγευμα, αν και ο τόνος της έφερε περισσότερο απορία παρά επίπληξη. “Αλλά να με πάρει ο διάολος αν δεν έχει αποτέλεσμα” Ο Ίθαν χαμογέλασε μόνο αχνά. Δεν ήξερε πόσο θα κρατούσε, αλλά προς το παρόν τα μικρά ήταν ζωντανά, ακμαία μάλιστα. Αυτό ήταν αρκετό. Σύντομα η φροντίδα της Μπέλα έγινε μέρος του καθημερινού ρυθμού των μικρών.
Τους έγλειφε τα αυτιά όταν έκλαιγαν, τα έσπρωχνε πίσω σε σωρούς όταν απομακρύνονταν πολύ, τα άφηνε να ροκανίζουν ακίνδυνα την ουρά της μέχρι που τελικά γρύλισε και τα κάρφωσε κάτω με το πόδι της. Τα μικροσκοπικά κορμιά τους γουργούριζαν στο στήθος της, και η δόνηση διέτρεχε το δωμάτιο σαν ύμνος.