Ένα βράδυ, αφού οι πύλες είχαν κλείσει και ο ζωολογικός κήπος είχε ησυχάσει, ο Ίθαν παρέμεινε στο παράθυρο του παιδικού σταθμού. Η Μπέλα ήταν ξαπλωμένη στα άχυρα και τα μικρά έπεφταν πάνω της παίζοντας αδέξια. Το ένα έπιανε το αυτί της, το άλλο έτρωγε την ουρά της, ενώ το τρίτο έσφιγγε στην καμπύλη του σώματός της. Τα ανέχτηκε όλα αυτά με κουρασμένη υπομονή, με τα μάτια της να κλείνουν σαν να ήταν ευχαριστημένη με τον αδύνατο ρόλο της.
Ο Ίθαν πίεσε την παλάμη του στο τζάμι, παρακολουθώντας τη σκηνή με ένα μείγμα υπερηφάνειας και τρόμου. Ήξερε ότι το προσωπικό είχε δίκιο. Τα μικρά μεγάλωναν γρήγορα. Τα πόδια τους ήταν ήδη βαριά, τα νύχια τους κοφτερά. Μια μέρα σύντομα, θα ήταν πολύ δυνατά για παιχνίδια. Μια μέρα, το ένστικτο θα μπορούσε να ξυπνήσει. Αλλά απόψε, η σταθερή αναπνοή της Μπέλα κρατούσε τα μικρά ασφαλή.