Οι επισκέπτες, εν τω μεταξύ, έβλεπαν μόνο γοητεία. Ασθμαίνονταν όταν τα μικρά κυνηγούσαν την ουρά της Μπέλα σε κύκλους, γελούσαν όταν τα γαύγιζε για να τα επιπλήξει, και γουργούριζαν στη θέα των λιονταριών που αγκαλιάζονταν στο στήθος ενός σκύλου. Ο σκηνοθέτης έλαμψε από τις πωλήσεις εισιτηρίων και έδωσε συνεντεύξεις για “μια σπάνια και όμορφη σύνδεση”
Πίσω από τις κλειστές πόρτες, όμως, απαιτούσε σχέδια έκτακτης ανάγκης: ενισχυμένα φράγματα, όπλα ηρεμιστικού, πρωτόκολλα που κανένας τους δεν ήθελε να φανταστεί ότι θα χρησιμοποιούσε. Ο Ίθαν κουβαλούσε το βάρος και των δύο κόσμων – του θαύματος που όλοι λάτρευαν και της καταστροφής που όλοι φοβόντουσαν. Τη νύχτα, στο διαμέρισμά του, καθόταν με τη Μπέλα στα πόδια του και κοιτούσε το ταβάνι.