Η εντολή ήρθε ένα πρωί της Πέμπτης. Η φωνή του διευθυντή δεν άφηνε περιθώρια για αντιρρήσεις. “Τελειώνει σήμερα. Ο σκύλος βγαίνει έξω. Τα λιοντάρια μένουν. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις” Ο Ίθαν ήθελε να παλέψει, αλλά τα βλέμματα γύρω από το τραπέζι του έλεγαν ότι ήταν μάταιο. Κάποιοι από το προσωπικό έδειχναν ανακουφισμένοι, άλλοι ένοχοι. Όλοι ήξεραν ότι αυτή η στιγμή πλησίαζε κάθε εβδομάδα που περνούσε.
Όταν μπήκε στο φυτώριο, η Μπέλα πετάχτηκε μπροστά, με την ουρά της να κουνάει, και τα μικρά έπεφταν πίσω της στην ανομοιόμορφη παρέλαση. Έμοιαζαν με οικογένεια που υποδέχεται τον γονιό της στην πόρτα. Ο Ίθαν έσκυψε, χάιδεψε τα αυτιά της Μπέλα και ψιθύρισε: “Λυπάμαι”