Οι επισκέπτες παρατήρησαν την αλλαγή. Οι οικογένειες έφευγαν μουρμουρίζοντας, τα παιδιά ρωτούσαν: “Πού είναι ο σκύλος;” Ο διευθυντής απέρριψε την απογοήτευσή τους: “Καλύτερα αυτό παρά αίμα στο πάτωμα” Αλλά ο Ίθαν ήξερε ότι είχε χαθεί κάτι αναντικατάστατο.
Ο χρόνος προχώρησε έτσι κι αλλιώς. Η Μπέλα γινόταν πιο αργή, το κάποτε λαμπερό βήμα της μειωνόταν με μια κουτσουριά. Τα κουτάβια έγιναν λιοντάρια – οι μύες κυμάτιζαν, τα μάτια ήταν άγρια. Οι φύλακες μιλούσαν για προγράμματα αναπαραγωγής και πρωτόκολλα κινδύνου. Κι όμως, όταν ο Ίθαν περνούσε από το κλουβί, τα λιοντάρια έσφιγγαν τα κάγκελα, μυρίζοντας σαν να έψαχναν μια ανάμνηση που δεν θα ξεθώριαζε.