Όταν έφτασε στο σπίτι των λιονταριών, το στομάχι του κρύωσε. Μια από τις πύλες κρεμόταν ανοιχτή, το μάνταλο είχε στραβώσει από ένα πεσμένο κλαδί. Μέσα στο διάδρομο, ένα λιοντάρι περπατούσε χαλαρά – οι μύες του κυμάτιζαν, τα μάτια του ήταν διάπλατα από σύγχυση και φόβο. Το προσωπικό φώναζε πάνω από την καταιγίδα, με τα τουφέκια ηρεμιστικών να τρέμουν στα χέρια τους.
“Μην πυροβολείτε!” γαύγισε ο διευθυντής. Όμως ο πανικός έσκασε στον αέρα. Μια λάθος κίνηση και το θαύμα του ζωολογικού κήπου θα ξαναγραφόταν ως τραγωδία. Το μυαλό του Ίθαν έτρεχε. Το λιοντάρι δεν κυνηγούσε – ήταν φοβισμένο. Αλλά ο φόβος μπορούσε να γίνει θανατηφόρος σε μια στιγμή. Κρατήθηκε γερά, ψάχνοντας να βρει λέξεις, αν και καμία εντολή δεν μπορούσε να φτάσει σε ένα ζώο σαν κι αυτό.