Τότε το άκουσε. Ένα γάβγισμα, κοφτερό και γνώριμο, που διαπερνούσε τον άνεμο και τη βροχή. Ο Ίθαν στριφογύρισε και ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται. Η Μπέλα. Με κάποιο τρόπο είχε ξεφύγει από το κυνοκομείο της, ακολουθώντας τον ήχο της καταιγίδας και τους βρυχηθμούς που τη στοίχειωναν για χρόνια. Τρέχοντας στο διάδρομο, με την ουρά της σκληρή, τα αυτιά της τεντωμένα, αγνόησε την απελπισμένη κραυγή του Ίθαν. “Όχι! Μπέλα, μείνε πίσω!”
Το προσωπικό αγκομαχούσε, σηκώνοντας τα όπλα από πανικό. Ο Ίθαν πετάχτηκε ανάμεσά τους, με τη φωνή του να σπάει. “Μην πυροβολείτε!” Η Μπέλα πήγε πιο κοντά, με τη μύτη της να συσπάται. Το λιοντάρι έσκυψε χαμηλά, οι μύες του συσπειρώθηκαν, τα σαγόνια του άνοιξαν. Ο κόσμος κράτησε την ανάσα του. Κάθε ένστικτο του Ίθαν φώναζε καταστροφή.