Η όραση του Ίθαν θόλωσε καθώς τα δάκρυα γέμισαν τα μάτια του. Είχαν περάσει πέντε χρόνια, αλλά τίποτα δεν είχε σπάσει τον δεσμό τους. Κόντρα σε κάθε κανόνα της φύσης, το ένστικτο υποτάχθηκε στη μνήμη. Η Μπέλα έγλειψε τις μουσούδες τους σαν να χαιρετούσε χαμένα παιδιά, ενώ η ουρά της κουνιόταν μανιωδώς παρά τη βροχή που μούσκεψε το τρίχωμά της.
Ο διευθυντής στεκόταν παγωμένος, με το πρόσωπό του χλωμό. “Απίστευτο”, ψιθύρισε. Ο Ίθαν μόλις που τον άκουσε. Το μόνο που είδε ήταν η Μπέλα περιτριγυρισμένη από τα λιοντάρια της, ζωντανή και ασφαλής μέσα στο χάος. Η ανακούφιση τον διαπέρασε με ιλιγγιώδη κύματα.