Η Μπέλα γερνούσε πιο γρήγορα απ’ ό,τι ήθελε να παραδεχτεί ο Ίθαν. Το κάποτε λαμπερό βήμα της έγινε κουτσό, το τρίχωμά της θαμπώθηκε, οι αναπνοές της έγιναν πιο αργές. Ωστόσο, όταν ο Ίθαν γύριζε σπίτι τη νύχτα, πάντα σήκωνε το κεφάλι της, με την ουρά της να κουνιέται αχνά, σαν να φύλαγε την τελευταία της δύναμη γι’ αυτόν.
Ένα βράδυ, μετά από μια σύντομη βόλτα, η Μπέλα ξάπλωσε δίπλα στο καλοριφέρ και δεν ξανασηκώθηκε. Ο Ίθαν γονάτισε δίπλα της, χάιδεψε το τρίχωμά της, ψιθύρισε το όνομά της μέχρι που η αναπνοή της έσβησε. Τα μάτια της ήταν ήρεμα, σαν να περίμενε αυτή τη στιγμή, ευχαριστημένη να φύγει γνωρίζοντας ότι τα λιοντάρια της τη θυμόντουσαν ακόμα.