Η καταιγίδα κύλησε δυνατά την επόμενη μέρα, με κεραυνούς που ταρακούνησαν τον ζωολογικό κήπο πολύ πριν από την αυγή. Ο Ίθαν κατάλαβε το πρόβλημα όταν ένιωσε τον αέρα να πιέζεται πυκνά στα πνευμόνια του καθώς άνοιγε με το κλειδί το σπιτάκι των λιονταριών. Τη στιγμή που μπήκε μέσα, έπιασε τη μυρωδιά – γλυκιά, μεταλλική και αιχμηρή. Γέννηση. Η Αμάρα, μία από τις νεαρές λέαινες, γεννούσε.
Περπατούσε κυκλικά μέσα στο άχυρο, με τα πλευρά της να ανεβοκατεβαίνουν και την ουρά της να κουνιέται με κάθε συστολή. Οι κτηνίατροι και οι φύλακες δούλευαν γρήγορα, με φωνές κοφτές αλλά ήρεμες, ετοιμάζοντας σύριγγες, καθαρές πετσέτες, λάμπες θερμότητας. Ο Ίθαν συμμετείχε χωρίς δισταγμό, γλιστρώντας στον εξασκημένο ρυθμό της κρίσης. Το πρώτο νεογνό ήρθε γρήγορα, ένας γλιστερός καταιγισμός από τρίχωμα και ήχο που γέμισε τη φωλιά με μια εύθραυστη κραυγή.