Η Ντέιζι ξάπλωσε κάτω, ήρεμη, σταθερή. Τα μικρά σύρθηκαν προς το μέρος της ενστικτωδώς, πιέζοντας τα μικροσκοπικά κεφάλια στη ζεστασιά της. Το ένα βρήκε την κοιλιά της και προσκολλήθηκε. Ένα άλλο ακούμπησε στο στήθος της, ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς της. Ο Ζάκαρι βυθίστηκε σε μια καρέκλα, έκπληκτος και μαγεμένος. Η φύση ξαναέγραφε το σενάριό της ακριβώς μπροστά του.
Κάθε φορά που ερχόταν η σειρά του να ταΐσει τα μικρά, άφηνε τη Ντέιζι να τα συναντήσει και να τα μητέρα. Σύντομα, τα μικρά τίγρεις άρχισαν να την εμπιστεύονται απόλυτα. Ο Ζάκαρι ήταν ευτυχής που εμπιστεύτηκε το ένστικτό του. Αλλά το μεγαλύτερο ερώτημα παρέμενε – θα συμφωνούσαν ο διευθυντής και το προσωπικό με αυτή την παράξενη συμφωνία