Οι πιο σταθεροί σκεπτικιστές πείστηκαν όταν τους είδαν μαζί. Η Ντέιζι περιποιήθηκε τα μικρά σαν να ήταν δικά της από την αρχή. Το προσωπικό κοιτούσε μέσα από το τζάμι, με εκφράσεις μεταξύ δέους και συναγερμού. Κάποιοι το αποκάλεσαν θαύμα. Άλλοι μουρμούριζαν για πρωτοσέλιδα και αγωγές. Ο Ζάκαρι δεν είπε τίποτα. Παρακολουθούσε μόνο τη σταθερή αφοσίωση της Ντέιζι, με τον παλμό του να χτυπάει δυνατά.
Οι μέρες έγιναν εβδομάδες. Τα μικρά ευδοκιμούσαν, δυναμώνοντας με κάθε ανατολή του ήλιου. Η Ντέιζι ήταν ακούραστη, τα έσπρωχνε πίσω όταν το παιχνίδι γινόταν άγριο, τους έγλειφε τα μάτια, κουλουριαζόταν γύρω τους τη νύχτα. Ο Ζάκαρι κατέγραφε κάθε λεπτομέρεια στο σημειωματάριό του, αν και οι λέξεις δεν μπορούσαν ποτέ να αποτυπώσουν το βάρος αυτού που έβλεπε. Το ένιωθε ιερό.