Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που η Ντέιζι περπατούσε στο πάτωμα με τα μικρά να τρέχουν πίσω της, ο Ζάκαρι ένιωθε την ελπίδα να ανθίζει ενάντια στον τρόμο του. Διέψευδε τους κανόνες των περισσότερων εγχειριδίων για τα ζώα. Ένας σκύλος μεγάλωνε μικρά! Ωστόσο, κάτω από αυτό το εύθραυστο θαύμα βρισκόταν ένα ρολόι που δεν μπορούσε να αγνοήσει. Η φύση ήταν υπομονετική, αλλά όχι πάντα φιλεύσπλαχνη. Το ερώτημα που έπρεπε να απαντήσει ήταν – πότε
Σύντομα, τα μικρά δεν χωρούσαν πια κάτω από το πλαίσιο της Ντέιζι. Τα πόδια τους, κάποτε αδέξια, είχαν δύναμη που μερικές φορές τρόμαζε τον Ζάκαρι. Τα παρακολουθούσε να καταδιώκουν το ένα το άλλο στο άχυρο, ορμώντας με εκπληκτική ταχύτητα. Η Ντέιζι τα διόρθωνε με ευγενικά χτυπήματα, αλλά το μέγεθός της ήταν γελοίο δίπλα στα δικά τους. Ένα λάθος βήμα μπορούσε να σημάνει καταστροφή.